Kompetencje społeczne to umiejętności interpersonalne mające wpływ na otoczenie, w którym żyjemy. Nasze dzieci uczą się ich od urodzenia. W wieku niemowlęcym, kiedy nie potrafiły jeszcze mówić, sygnalizowały swoje potrzeby płaczem, gestem oraz mimiką. Teraz, gdy potrafią swobodnie się wypowiadać, wykorzystajmy rozmowy z nimi jako trening, ponieważ jedną z najważniejszych kompetencji społecznych jest umiejętność skutecznego komunikowania się z otoczeniem. Słuchajmy uważnie, tego, co mówią i starajmy się zrozumieć, co to dla nich znaczy, co przeżywają. Nie lekceważmy tego, co słyszymy – to, co one czują i myślą jest tak samo ważne, jak nasze potrzeby. Wreszcie, nie nadinterpretujmy, nie pouczajmy i nie oceniajmy. Jeśli uda się nam prowadzić rozmowy oparte na wzajemnym szacunku i autentycznym zaangażowaniu, to nauczymy nasze dzieci trudnej sztuki mówienia, słuchania i rozumienia drugiego człowieka.
Kolejną ważną umiejętnością społeczną, którą warto budować w dziecku jest poczucie własnej wartości. Pomóżmy dzieciom dobrze czuć się ze sobą. Okazujmy im zaufanie, wierzmy w ich możliwości, doceniajmy umiejętności, liczmy się z ich punktem widzenia. Wiara we własne siły pomoże im w przyszłości samodzielnie podejmować decyzje zgodnie z własnym sumieniem. Znając swoją wartość chętniej będą wyznaczać sobie ambitne cele i dążyć do ich realizacji. Poczucie własnej wartości sprawia, że lubimy siebie, a to podstawa przyjaźni ze światem i ludźmi. Wiemy już, jak ważnym czynnikiem warunkującym relacje społeczne jest bycie zrozumianym. Równie ważne jest, byśmy i my potrafili rozpoznawać uczucia. Empatia to wg mnie istotna umiejętność społeczna. Uczucia pomagają nam poznać, jaki jest nasz stosunek do rzeczywistości, ułatwiają kontakty międzyludzkie i warunkują nasze zachowanie. Rozmawiajmy z naszymi dziećmi o tym, że nie ma „złych uczuć” wszystkie są potrzebne, wszystkie mówią coś o nas i czegoś nas uczą. Uczmy nasze dzieci, że jeśli im źle z „kimś” lub „czymś”, to warto zmienić myślenie, poszukać nowego towarzystwa, spróbować czegoś innego. Nauka bycia „blisko siebie” i kontrolowania nieprzyjemnych uczuć (strach, wstyd, gniew, smutek) sprawi, że w przyszłości nasze dzieci nie będą tłumić ich w sobie i nauczą się konstruktywnie eliminować je ze swojego życia. Tak więc rozmawiajmy, ufajmy, doceniajmy, starajmy się rozumieć i zawsze wspierać nasze dzieci. Dajmy im solidny fundament, na którym będą budować swoje kompetencje społeczne, tak potrzebne do poczucia wspólnoty ze światem i kierowania własnym życiem w przyszłości.

Iga Kamela – Nauczyciel Pracowni Rozwoju Muzyczno-Ruchowego