Chcę poświęcić ten rozdział nie tylko empatii jako umiejętności współodczuwania lecz znaleźć w nim miejsce dla uczuć. Moim zdaniem empatia to dar. Czasem może być „błogosławieństwem” bo jesteśmy w stanie pomagać i wspierać innych, w trudnych chwilach a czasem „przekleństwem” bo zajmując się uczuciami innych zapominamy o swoich własnych a to niebezpieczna pułapka. Uczucia to nasza energia, która z nas wypływa. Ta energia ma potężną moc, taką jak miłość i nienawiść. Uczucia w naszym życiu pełnią różne role. Gdy ogarnia nas radość i jesteśmy szczęśliwi to informują nas, że wszystko jest w porządku. Kiedy jesteśmy smutni i jest nam źle to sygnał, że mamy jakiś problem. Mogą nas też motywować, gdy czujemy zazdrość i mobilizować do ucieczki przed zagrożeniem, gdy się lękamy. Wreszcie, dzięki nim poznajemy siebie – gdy się do nich przyznajemy i stajemy z nimi „twarzą w twarz”, albo gdy je ignorujemy i nie zwracamy na nie większej uwagi. Poznajemy swoją odwagę poprzez sposób nieskrępowanego ich wyrażania ale także swoją słabość, gdy je odpychamy i tłumimy w sobie. Dzięki uczuciom uświadamiamy sobie, co tak naprawdę w nas „siedzi”, co myślimy i czego pragniemy. To taki sygnalizator na naszej drodze życia. Jeśli nie zwracamy na nie uwagi, to może skończyć się tragicznie. [CZYTAJ DALEJ]
