„Pamiętaj, że nie ma sensu czekać z nauką wiązania węzła do czasu, w którym będziesz go naprawdę potrzebować”
Richard Hopkins, członek Międzynarodowego Cechu Wiążących Węzły.

Umiejętność wiązania węzłów poprzedza zdolność ludzi do rozpalania ognia, a może nawet od precyzyjnego wyrażania myśli i uczuć. Prymitywne kultury wykorzystywały węzły do wykonywania sideł i sieci, budowania schronień, przeciągania ładunków, wyrobu ubrań, wiązania niewolników.
Wiązanie węzłów to inaczej z łaciny „nodologia”, a z greki „kompologia”. Najstarsze przedmioty, które jak się przypuszcza wymagały połączenia za pomocą sznurka to dwa wahadła znalezione w miejscowości Repolusthöhle w Austrii. Wiek znaleziska szacowany jest na 300 000 lat. Plemiona Nootka i Clayoquot z zachodniego wybrzeża Kanady wyrabiały liny wielorybnicze grubości 100 -125 mm i długości do 360 m. Wykonywali też uchwyty do harpunów z wielorybich ścięgien. W Grecji w IV stuleciu przed Chrystusem Orybazjusz opublikował 18 węzłów polecanych w chirurgii. Największej jednak wyobraźni wymagało pismo węzełkowe stworzone przez Inków. Wykorzystując system dziesiętny zapisywali liczby na sznurach nazywanych kipu, gdzie zamiast cyfr były węzły. Kipu używano zamiast pisma i stanowiło dokument dla miejscowego rządu. Kawałek zwierzęcego jelita przywiązane do drewna tworzył procę.

Wiązanie węzłów podniesione zostało do rangi sztuki w XVIII wieku z początkiem wielkich odkryć geograficznych oraz rozwojem handlu. W miarę jak statki zapuszczały się coraz dalej i dalej, rejsy stawały się coraz dłuższe i niejednokrotnie wynosiły kilka miesięcy. Czas wolny żeglarzy bardzo się wydłużał. Większość z nich była analfabetami, więc nie mogli czytać książek. Poszli w stronę rzemiosła – budowali modele, rzeźbili w kości wielorybów, szyli, wyplatali kosze i wyplatali liny. Sztuka wiązania węzłów była zjawiskiem międzynarodowym i obecnym na każdym statku niezależnie od religii i narodowości jego załogi. Oprócz funkcji praktycznych węzły od dawna były używane jako metafora w sztuce i w literaturze. Starożytni Grecy i Rzymianie szczególnie cenili sobie węzeł refowy, który często stanowił motyw na ubraniach i biżuterii epoki.
Węzły bywają też trudne do rozwiązania czego najbardziej znanym przykładem jest mityczny węzeł gordyjski. Węzłem tym związano rydwan króla Gorgiasza, którego końce były niewidoczne. Legenda mówiła, że kto rozwiąże ten węzeł podbije Wschód wraz z Persją. Wielu próbowało rozwiązać węzeł, ale bez skutecznie, dopóki Aleksander Wielki nie przeciął go jednym cięciem miecza. Marynarze wierzyli że węzły mają magiczną moc, w ty moc kontrolowania wiatru. Tak zwane węzły wiatru wiązane na kawałkach sznurka były sprzedawane przesądnym marynarzom, aby rozwiązywali je w momencie, gdy uznają, że jest to właściwa chwila. W miarę jak tężał wiatr, rozwiązywano węzeł, aby sprowadzić ładną pogodę.

W 1982 roku powstał Międzynarodowy Cech Wiązaczy Węzłów, który liczy ponad 1000 członków. W książce Clifforda Ashleya „Book of Knots” zawartych jest około 3800 węzłów. Jednak tak naprawdę kompletnej listy węzłów nie ma. Jedne węzły odchodzą w zapomnienie, inne zyskują popularność. Węzły dzielone są ze względu na pełnione przez nie funkcje – na trzy główne grupy – związy (kiedy łączymy dwie liny), mocowania (kiedy mocujemy linę do pachołka), a inne określamy jako węzły (stopery, skróty, pętle).

Według książki rekordów Guinessa najszybszy czas zawiązania 6 węzłów przypisywany jest Clintonowi R. Baileyowi seniorowi i inwalidzie, żołnierzowi marynarki wojennej z Pacific City ze stanu Oregano w USA. Wspomniane węzły to: węzeł ratowniczy, wyblinkowy, płaski, palowy podwójny, szotowy i skrót zwykły podwójny. Jego czas z 1977 r, wynosi 8,1 sekundy.

Na podstawie książek: Geoffrey Budworth „Węzły”, Wydawnictwo Almaprerss „Biblia Węzłów” opracowała: Jolana Gałęzowska